Ambulance on the way

    LA TRAMA EN BREVE   La Historia de una escalera , -obra de Antonio Buero Vallejo (1916-2000) dirigida por Helena Pimenta en el Teatro Español- se refiere a la vida compuesta de unos vecinos que siguen compartiendo la misma escalera conociéndose bien entre sí a lo largo del tiempo.   SOBRE LA ESCENOGRAFIA   En este montaje, la presencia de la escalera es fundamental en cuanto a la interpretación y la acción dramática. Mientras que el período histórico variado desde 1919 hasta 1949 está marcado por hechos distintos, parece que la escalera de José Tomé y Marcos Carazo es el punto común de los vecinos objetivamente, una imagen escénica y real a la vez, concreta, y llena de carga simbólica.     Por otro lado, los pisos de la medianera posiblemente no dejan espacio a la privacidad. Parece que cada vecino sabe del otro demasiado. La curiosidad se confunde con el interés, lo cual se nota desde siempre, entre un tiempo lejano y uno present...

  Πρόβα   Δεν απολαμβάνω με βάθος ψυχής και αποστάσεις τη χαρά του συμβάντος που φυτρώνει τσακ, μέσα από το τσιμέντο. Μεταθέτω για αργότερα το άραγμα, περνώντας στα επόμενα κι έτσι ό,τι είχε σημασία το βρέχω με τις πρώτες στάλες από τη θάλασσα των λιωμένων φόβων, το ξεχνώ και το αφήνω στον ήλιο για να πηγαίνω από πρόβα σε πρόβα, δόκιμη μεταξύ άλλων και χωρίς πάγια θέση, αλλά μπορώ να πω ότι ακόμη με βρίσκει έτοιμη το ενδιαφέρον όπως το άνθος της δροσιάς και της αίγλης, οπότε ακμάζω από άλλον ένα θάνατο από αυτούς που σιωπηλά φοράμε στα χέρια, στο λαιμό, στους αστραγάλους, τραβώντας για την έρημη βάση, εκεί που συντίθενται ο χρόνος και η ημέρα.   Ensayo   No disfruto de corazón y desde una distancia el placer del hecho que brota de súbito, a través del cemento. Aplazo para otro día el descanso, andando a los próximos planes y, de hecho, lo que importaba lo mojo       con las primera...

      Ιδιοκατοίκηση με το άυλο αρχίζει ο νους μου. Φτιάχνει λατρεία από σκόνη και βήματα.     Είμαι μέσα στο κάδρο ιέρεια και καταστροφέας της επιθυμίας που παράγει χαμό και συνέχεια προς αναζήτηση τίτλου.   Είμαι προσωρινή, για να πιάνω καλύτερα του αβέβαιου το χέρι, τραβώντας το αύριο κάπως στο τώρα - αντιστοιχία.   Είμαι χρόνος που είναι τίτλος σε κάθε μας κεφάλαιο, ημέρα άλφα ή φανός κι αλλάζει την απόσταση από πλάκα σε πλάκα.   Προς τα επάνω και τον ήλιο οι μύτες των μολυβιών δείχνουν αυτό που πάντα είναι, το λες και Έβερεστ ή παγωτά χωνάκια χωρίς θέμα.     Αυτή η μέρα, η ημέρα η ανήμερη, το μεράκι μας. 

En las calles   Hoy,                             un día triste,   uno tiene un plátano en la mochila                                                                 otra persona habla fuerte con el café en la mano,                                       y yo sigo caminando inmortalizando                       la ...