Ambulance on the way

    Chao, Lindita   En el ámbito del arte representativo la obra Goodbye Lindita - que pude ver en Atenas ( edificio Ernst Ziller ), en el Teatro Nacional de Grecia - se caracteriza por su gran unidad de fondo entre la música y la interpretación de baile y movimiento de todo el equipo teatral de Mario Banushi.   Con el fin de tratar el asunto de luto y de la ausencia polifacéticamente, a través de un diálogo que se desarrolla entre el cuerpo y el texto, el director y también autor de la idea, Mario Banushi manejó con eficacia la historia de la muerte -de la hija en primer plano- demostrándonos un cuadro vivo de la vida propia a través de ramos de flores, iconos y silencio escénico entre los rituales.   La historia de obra Goodbye Lindita sirve de pretexto para la creación de un lenguaje puro de una cultura universal entre los pueblos y los países. Durante el tiempo teatral, el espacio escénico cambia para que el lugar presentado ante nuestros ojos...

  Τυχαία βρήκα στο διαδίκτυο ποιήματα του  Miguel Ángel Curiel, επικοινώνησα μαζί του και μου έστειλε το βιβλίο ψηφιακά. Διάλεξα και μετέφρασα λίγα στα οποία διαφαίνεται η υπαρξιακή του αναζήτηση και η αγάπη για τη φύση και... τον Επίκουρο; Αν έρθει τον Ιούνιο στην Ελλάδα, κάτι περισσότερο θα μάθουμε. Το κόκαλο μιας αστραπής, ένα κλουβί από σκιές και μια τσάντα φίσκα στη γαλάζια βροχή κουβαλά ο έρημος.   Ζυγώνει προς το φως. Μιλώ μαζί του στα σκοτάδια.   (Ερημιά)   Μη διαβάζεις αυτές τις λέξεις, κοίτα τες σαν τον απόντα χρόνο, σαν τη σκιά των κλαδιών στο χιόνι, σχέδια με σχήματα του αέρα. Δεν θα σχεδίαζα έναν άνθρωπο, ο θάνατος είναι ένα στόμα και τα υπερβολικά φώτα εκεί μου αφαιρούν το φως σου. Το κυρτό ξύλο όπου ξεκουράζεται ένα πουλί είναι αυτό το σκίτσο. Αυτό το φύλλο πιο λευκό απ’ τα άλλα με το φόβο μήπως γεμίσει ονόματα. Ένα κλαδί δεν κρύβει τίποτα. Το ακολουθείς και πάντα σε βγάζει στον ουρανό. Κλαδιά και φύλλα κρύβουν μόνο κλαδιά και φύλλα....

  Juan Gómez Bárcena Mapa de Soledades , Seix Barral, Barcelona 2024     Juan Gómez Bárcena escribió un ensayo sobre los mundos y las dimensiones de la soledad en relación con el tiempo. Y puede que el tiempo no cambia y se trata solo de nuestra percepción acerca de su impacto en nosotros, pero, por otro lado, la soledad sí que cambia adquiriendo las características de las condiciones en las que se experimenta. De hecho, aludiendo a su experiencia personal en Buenos Aires como punto de partida, el autor analiza los matices de las soledades y de ahí se nota su amor por las varias disciplinas asimiladas para que la narración sea estimulante y rica en ambos datos y pensamientos.     A propósito de la narración estimulante, las convicciones culturales que Juan Gómez Bárcena nos ofrece y cambian de un país a otro, -como por ejemplo la convicción de los indios kaluli de Papua Nueva Guinea que los pájaros son los espíritus de sus muertos- nos ayudan a ver c...

  La hora de dormir   El crepúsculo retomando su voz responde a las ondas subterráneas.   Su roce sobre el cuerpo durmiente alivia lo que se quedaba hoy en día.   Lo hace mejor que yo pudiera, al convivir con la ausencia y el sueño.   Atrapada en los cuadros de la manta me cuenta mucho ese pasado sin dueño.   Quien es el cuerpo durmiente aporta otra moneda a cada uno.       Porque todos tenemos una historia de muerte y de dolor en el agua triste entre los huesos.     Lana y alambre, luz y sombra se entretejen, mientras que producen la hora de dormir.   Η ώρα για ύπνο   Το σούρουπο ανακτώντας φωνή απαντά στα υπόγεια κύματα .   Το άγγιγμά του επάνω στο κοιμώμενο σώμα απαλύνει αυτό που έμενε στις μέρες μας.   Το κάνει καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα, συμβιώνοντας με την απουσία και το όνειρο.   Παγιδευμένη στα τετράγωνα της κουβέρτας, τούτο το ...

  Σύντομη η ζωή ή μεγάλη, όλα μας τα βιώματα συνοψίζονται σε ένα γκρίζο κατακάθι στη μνήμη. Από τα παλιά ταξίδια μένουν τα αινιγματικά νομίσματα να διεκδικούν ψευδοαξίες. Από τη μνήμη μόνο ανεβαίνει μια θολή σκόνη κι ένα άρωμα. Να 'ναι μήπως η ποίηση; Ίντα Βιτάλε (1923, Ουρουγουάη) Σε δική μου μετάφραση

  Δύο σώματα του Οκτάβιο Παθ Δύο σώματα ενώπιος ενωπίω είναι πού και πού δυο κύματα κι ωκεανός είναι η νύχτα. Δύο σώματα ενώπιος ενωπίω είναι πού και πού δυο πέτρες κι έρημος η νύχτα. Δύο σώματα ενώπιος ενωπίω είναι πού και πού ρίζες συνδεδεμένες μες στη νύχτα. Δύο σώματα ενώπιος ενωπίω είναι πού και πού μαχαίρια και κεραυνός η νύχτα. Δύο σώματα ενώπιος ενωπίω είναι δυο άστρα που πέφτουν σε έναν ουρανό κενό. Μτφρ. δική μου Mi traducción