Skip to main content

Posts

Showing posts from May, 2025

La ceniza de Guadalupe Grande en griego

  Η ΣΤΑΧΤΗ Λέω ότι δεν υπάρχει η λήθη. Υπάρχει θάνατος και σκιές του ζωντανού, υπάρχουν ναυάγια και θολές αναμνήσεις, υπάρχει φόβος και απερισκεψία           και καμιά φορά σκιές και κρύο και πέτρα. Να ξεχνάς είναι μόνο ένα βεγγαλικό του ήχου. Μονάχα μια διαρκής απόληξη που πάει από τη σάρκα στο δέρμα κι από το δέρμα στα οστά. Ακριβώς όπως οι λέξεις πρώτα είναι από νερό                       και μετά από λάσπη                       και μετά από πέτρα και άνεμο. Γουαδαλούπε Γκράντε Guadalupe Grande (1965-2021) Μετάφραση Αντιγόνη Κατσαδήμα  Traducción Antígona Katsadima 

Julia Uceda, unos poemas traducidos

Me da mucha alegría haber traducido al griego unos poemas de Julia Uceda (1925-2024). Están en la revista de Mouson (páginas 45, 46).   

Sex and solitude - Firenze, Tracey Emin

  Sex and solitude   Keeping pace with the slogan “the personal is the political” the art exhibition of Tracey Emin in Florence -Palazzo Strozzi, close to the Republican square- entitled “Sex and solitude” seeks its historical echo in time relation to that kind of culture approaching entangled issues such as the male-female gaze, the female voice, the monstruous-feminine and the productive female source explored as rebirth and self-consciousness through art and maturity.   In the beginning of the exhibition, we come across the artist in a younger age on duty. The participatory body is part of the art process that leads to the personal development throughout the years. Tracey Emin used to work 18 hours per day as an artist. As she explains in the video framing the exhibition, she just wanted to be an artist, she did not concur to any compromise and other jobs in order to pursue her dream. The dream was alive as long as she was living as an artist.   On the...

La ley del lugar - Ο νόμος του τόπου

  La ley del lugar   Siempre hay trabajo, sus ondas no paran, pero, al mirar a esa pareja de la Salaminos veo dos barcas que no quieren avanzar, balanceándose de noche por la callejuela.   Se encuentra con el mar sin tener cita quien saca de sí el hilo secreto de la memoria.   El mar es siempre mitológico invitándonos por ser animales de la selva.   Pasos indecisos de dirección doble, mitología de idiomas debajo de la sombra.     Pienso entre las líneas, cruzo un paso de cebra recreando vacíos de un libro que aún se lee. En cada instante, el placer del anonimato surge, echa sus manzanas doradas al camino.   Corro como Atalanta o Hipómenes,   en Atenas y en cualquier sitio, un quitón no es suficiente para albergar lo que la vida emite.   Tras cambiar ritmo y posición el color se hace calor, las letras se intercambian casi, en este detalle que lucha por la valentía de la diferencia ...

Gotas de sangre enhebradas - Σταγόνες αίματος ενωμένες σε κλωστή

  Gotas de sangre enhebradas.   Siempre me salva un mensajero inesperado en el umbral de mi ciudad pequeña de los libros.   Créete que la vida puede , parece insinuar su intervención contra mi cuello seco.   Un desconocido de hoy se instala en la mesa abriendo diálogo con Goya y Neptuno.   No es agua ni sangre lo que me desconecta de lo armónico, es la interrupción que no se hace sucesión.   Gotas de sangre enhebradas, planes aplazados sin noticias, manos que amanecen con la ausencia.   Sin embargo, la primavera siempre era de la guerra.   Σταγόνες αίματος ενωμένες σε κλωστή        Πάντα με σώζει ένας αγγελιαφόρος απρόσμενος στο κατώφλι της μικρής μου πόλης των βιβλίων.   Πίστευε πως η ζωή μπορεί, μοιάζει να υπονοεί η παρέμβασή του ενάντια στον ξηρό λαιμό μου.   Ένας άγνωστος του σήμερα στρώνεται στο τραπέζι ανοίγοντας διάλογο με τον Γκόγια και τον ...

Hasta el final - Μέχρι το τέλος

  Hasta el final   Corto preguntas, no llega respuesta sino hojas rosas.   El árbol inhala más luz, envolviéndome la duda con una de las hojas del gran sueño.   ¿De dónde las cortas?, insinúa el silencio raro ante dos Cariátides de la calle.   Donde hay camino, algo se mueve en busca de sol una tarde verde, cuando haya tiempo.     Las Cariátides no se arden igual que yo adivinando la ondulación de tu voz a mis preguntas.   Tras cruzar la Asomaton de los espíritus acerca del trono divino echo de menos la conversación.   Hasta el final queremos ocupar un puesto de verdad, vivir con el verdor de la primavera.   Hacia lo desconocido intentamos habitar la presencia del otro con preguntas, notas rojas del silencio.    Pues, me las corto de la mente inexistente, puede ser una respuesta al árbol, es decir, a mí misma que pregunta.   Μέχρι το τέλος   Κ...