Azul Marina
Mi nombre crece
onda tras onda
como la raíz de la memoria.
Siento la tierra,
¡cuán arenosa es su espalda!,
Respiro
como si yo estuviera fuera
de ese mundo terrestre,
por encima de la tierra.
El mar me cuenta su pasado,
luego, me levanto sobre los hombros
de los instantes del mediodía
con las brisas entre los dientes.
Me llamo
Soy
Azul Marina
De los dos nombres
el destino
compartido
que corre en los campos de la humanidad
gira mi cabeza hacia
la razón
sin términos ni
condiciones,
porque cada voz tiene derecho a escucharse
contra la cita Divide y vencerás.
Vuelvo a la posición que tenía antes.
No, hoy es otro día disperso, desmantelado
cuya tele - geografía basada en fragmentos
mata a las personas, sus nombres naturales,
sus vidas sencillas.
Y si me llamo Azul Marina,
es porque el azul crece mitológicamente dentro de mí
igual que el mar deja sus huellas sobre mi piel de
almendra,
pero, en otro sitio se matan,
cruelmente, apolíticamente, nacionalmente,
todo se interpreta a través de la razón del poder,
¿Cómo podría ser yo con tal memoria,
esa historia lejana
que es la cruz global donde se crucifican?
Onda tras onda la memoria aparece decidida
y mis dos nombres caen
en el olor fétido del río
donde se han sacrificado mil y una rosas carmesíes.
Cada muerte, cada rosa depuesta es una derrota profunda.
Γαλανή
Μαρίνα
Το
όνομά μου αναπτύσσεται
κύμα
στο κύμα
σαν
τη ρίζα της μνήμης.
Αισθάνομαι
τη γη,
πόσο αμμώδης είναι η
πλάτη της!
Αναπνέω,
λες
και βρίσκομαι έξω
από αυτόν τον
γήινο κόσμο,
πάνω από τη γη.
Η
θάλασσα μού αφηγείται το παρελθόν της,
μετά,
σηκώνομαι στους ώμους
των
στιγμών του μεσημεριού
με τα αεράκια ανάμεσα στα δόντια.
Ονομάζομαι
Είμαι
η Γαλανή Μαρίνα
Από
τα δύο ονόματα
το κοινό
πεπρωμένο
που τρέχει στους αγρούς
της ανθρωπότητας
γυρίζει
το κεφάλι μου προς
το
δίκιο
χωρίς όρους και προϋποθέσεις,
διότι
κάθε φωνή έχει δικαίωμα να ακουστεί
κόντρα
στο ρητό Διαίρει και βασίλευε.
Γυρίζω
στη θέση που είχα πρώτα.
Όχι,
σήμερα είναι άλλη μια μέρα σκόρπια, κατακερματισμένη
η
τηλε γεωγραφία της που βασίζεται σε θραύσματα
σκοτώνει
τους ανθρώπους, τα φυσικά τους ονόματα,
τις απλές ζωές τους.
Και
αν ονομάζομαι Γαλανή Μαρίνα,
είναι
επειδή το γαλάζιο αναπτύσσεται μυθολογικά μέσα μου,
όπως
η θάλασσα αφήνει τα ίχνη της στη μουλιασμένη επιδερμίδα μου,
αλλά,
κάπου αλλού σκοτώνονται,
εγκληματικά,
απολιτικά, εθνικά,
καθετί
ερμηνεύεται μέσα από το Δίκαιο της εξουσίας,
Πώς
θα μπορούσα να είμαι εγώ με τέτοια μνήμη,
αυτή τη μακρινή ιστορία
που
είναι ο παγκόσμιος σταυρός όπου σταυρώνονται;
Κύμα
στο κύμα η μνήμη εμφανίζεται αποφασισμένη
και
τα δυο μου ονόματα πέφτουν
στην
κακοσμία του ποταμού,
όπου
έχουν θυσιαστεί χίλια και ένα βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα.
Κάθε
θάνατος, κάθε έκπτωτο τριαντάφυλλο είναι μία βαθιά ήττα.
Nota:
Dos mundos en uno, escribí el primer poema en castellano, luego su equivalente en griego. La forma griega cambia unas partes del poema doble para
que tenga su forma final (hasta la fecha).
Comments
Post a Comment