Skip to main content

En tus vocablos

 En tus vocablos             

 

Me perdí en tus vocablos,

                                 en la noche que respira

dentro de mí, sobre mi piel

desde las uñas donde duermen los arreboles

hasta las piernas que son dos globos aerostáticos.

Simplemente me perdí.

 

Tu voz viajera pinta el retablo

                                                       y el contexto,

sigo caminando hacia sus ondas

y aquellas manos de La Virgen de la leche

de los hermanos Serra me tocan,

parece que el amor empieza por las manos,

                                                                     un rito oculto  

que no debe nada a la vida diaria

igual que los vocablos son independientes

de nosotros, se van, desaparecen

a lo lejos, como si fueran gotas de vino,

nubes de color contra el racismo.

 

Me perdí en tus vocablos sin salida.

 

 

Στις λέξεις σου

 

Χάθηκα στις λέξεις σου,

                                       στη νύχτα που αναπνέει

μέσα μου, επάνω στο δέρμα μου

από τα νύχια όπου κοιμούνται κοκκινωπά σύννεφα

μέχρι τις γάμπες που είναι δυο αερόστατα.

Απλά χάθηκα.

 

 

Η ταξιδιώτισσα φωνή σου ζωγραφίζει τον πίνακα

                                                                                και το συγκείμενο,

συνεχίζω να περπατώ προς τα κύματά της

κι εκείνα τα χέρια από Την Παναγία τη Γαλακτοτροφούσα

των αδελφών Σέρρα με αγγίζουν,

φαίνεται πως η αγάπη αρχίζει από τα χέρια,

                                                                      μια κρυφή τελετή

που δεν οφείλει τίποτα στην καθημερινή ζωή

όπως κι οι λέξεις είναι ανεξάρτητες

από εμάς, πηγαίνουν, εξαφανίζονται

μακριά, σαν να ήταν σταγόνες από κρασί,

έγχρωμα σύννεφα ενάντια στον ρατσισμό.

 

Χάθηκα στις αδιέξοδες λέξεις σου.  

 

   

Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ποιήματα στα ελληνικά του Miguel Ángel Curiel

  Τυχαία βρήκα στο διαδίκτυο ποιήματα του  Miguel Ángel Curiel, επικοινώνησα μαζί του και μου έστειλε το βιβλίο ψηφιακά. Διάλεξα και μετέφρασα λίγα στα οποία διαφαίνεται η υπαρξιακή του αναζήτηση και η αγάπη για τη φύση και... τον Επίκουρο; Αν έρθει τον Ιούνιο στην Ελλάδα, κάτι περισσότερο θα μάθουμε. Το κόκαλο μιας αστραπής, ένα κλουβί από σκιές και μια τσάντα φίσκα στη γαλάζια βροχή κουβαλά ο έρημος.   Ζυγώνει προς το φως. Μιλώ μαζί του στα σκοτάδια.   (Ερημιά)   Μη διαβάζεις αυτές τις λέξεις, κοίτα τες σαν τον απόντα χρόνο, σαν τη σκιά των κλαδιών στο χιόνι, σχέδια με σχήματα του αέρα. Δεν θα σχεδίαζα έναν άνθρωπο, ο θάνατος είναι ένα στόμα και τα υπερβολικά φώτα εκεί μου αφαιρούν το φως σου. Το κυρτό ξύλο όπου ξεκουράζεται ένα πουλί είναι αυτό το σκίτσο. Αυτό το φύλλο πιο λευκό απ’ τα άλλα με το φόβο μήπως γεμίσει ονόματα. Ένα κλαδί δεν κρύβει τίποτα. Το ακολουθείς και πάντα σε βγάζει στον ουρανό. Κλαδιά και φύλλα κρύβουν μόνο κλαδιά και φύλλα....
Post a Comment
Read more

Sin soledad no hay especie humana

  Juan Gómez Bárcena Mapa de Soledades , Seix Barral, Barcelona 2024     Juan Gómez Bárcena escribió un ensayo sobre los mundos y las dimensiones de la soledad en relación con el tiempo. Y puede que el tiempo no cambia y se trata solo de nuestra percepción acerca de su impacto en nosotros, pero, por otro lado, la soledad sí que cambia adquiriendo las características de las condiciones en las que se experimenta. De hecho, aludiendo a su experiencia personal en Buenos Aires como punto de partida, el autor analiza los matices de las soledades y de ahí se nota su amor por las varias disciplinas asimiladas para que la narración sea estimulante y rica en ambos datos y pensamientos.     A propósito de la narración estimulante, las convicciones culturales que Juan Gómez Bárcena nos ofrece y cambian de un país a otro, -como por ejemplo la convicción de los indios kaluli de Papua Nueva Guinea que los pájaros son los espíritus de sus muertos- nos ayudan a ver c...
Post a Comment
Read more

BCN en CMN

Rita la librera de Rodés duerme  en los brazos de la música y un sueño inlocalizable le mitifica la vida de los gatos   Me da más que su ronroneo, al tiempo lo mide la serendipia   Como gata callejera sigo mi rumbo por donde huele a marisco junto al Palacio del Mar rosado y más tarde entro en la Pedrera   Dentro del mar agitado aunque de piedra me sorprende la época burguesa de Milá con la Poética de Aristóteles de 1926 y la cabecera de madera de dos alas     Miro la mariposa eterna sin pestañear, ese presente es el sueño interminable   De una librería a otra, de Central a la Impossible, de la editorial Anagrama a la casa de Beethoven me persigue la voz de mi potencia cerebral; hay que vivir más, dialogar más con el camino   Somos energía y agua, fuego y aire; mi gatómetro es ese, siento o no siento   En la luz de las tinieblas, contra las manecillas habrá vida, en el eco de la memoria después del viaje, tras subir un escalón más … ...
Post a Comment
Read more