Ambulance on the way

  Κι ένα ποίημα από μια σειρά νέων που γράφονται. ΒΟΜΒΑΚΙΣΤΑΝ   Πόλεμοι μαραζώνουν το βλέμμα μικρών παιδιών στα σχολεία της ειρήνης που δεν μπορεί να σταματήσει το κέρδος από τα πετρέλαια και τα κοιτάσματα χρυσού ούτε τις σφαίρες στους αμάχους, πόλεμοι ζώνουν ζωντανούς και ένα μάτσο οστά των πεθαμένων. Όλοι βγήκαμε με φυσούνα στο Βομβακιστάν, σε μια πλατφόρμα πολεμικών παιχνιδιών, παραδεχτήκαμε τον θάνατό μας μπροστά στον πλανηττάρχη και φύγαμε μισοί, χωρίς πλάτες και αγάπες προς έναν παγερό κωφό λαό του πέρα κέρδους. Δεν έχουμε μυθολογία ούτε αγάλματα στις κορυφές, η πλύση εγκεφάλου σάρωσε ό,τι ήτανε δικό μας ή τουλάχιστον για τέτοιο το πιστεύαμε. Βγήκαμε μόνοι στον πόλεμο κι έχουμε άγριο βλέμμα. Ήρθαμε μόνοι στο Βομβακιστάν που βρέχει σφαίρες, θερίζει κόσμο και κανείς δεν ψιθυρίζει σε κανέναν όρκους αγάπης τρυφερούς. Αν είναι έτσι, δεν μπορείς να έρθεις να με βρεις, διεύθυνση δεν έχω παρά μια ανοιχτή στον πόνο πληγή. Δεν εί...

  ESTE LIBRO   No quiero devolver este libro que despliega el follaje del corazón, quiero tenerlo en la mano que mira las hojas secas por el mismo camino donde tu silencio es el rito de siempre menos un mensaje, no quiero volver a la vida sin este libro, nombre, mundo. Es que el poeta nos conecta con la roca de la existencia abriéndole grietas, el sueño es un poema aún inconcebible con tu cara meciéndose en sus páginas. Las hojeo y apareces, si cierro el libro, te vas como un sonámbulo.       ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ   Δεν θέλω να επιστρέψω αυτό το βιβλίο που ξετυλίγει το φύλλωμα της καρδιάς, θέλω να το έχω στο χέρι που κοιτά τα ξερόφυλλα στην ίδια πορεία όπου η σιωπή σου είναι η τελετή του πάντα μείον ένα μήνυμα, δεν θέλω να επιστρέψω στη ζωή χωρίς αυτό το βιβλίο, όνομα, κόσμο. Είναι που ο ποιητής μάς συνδέει με τον βράχο της ύπαρξης ανοίγοντάς της σχισμές, το όνειρο είναι ένα ποίημα ακόμα ασύλληπτο ...

    ΠΑΤΡΙΔΑ   Στη γυμνή πατρίδα, στο βάθος της φωτιάς στο σπίτι των άσπρων λέξεων, ένας νιόβγαλτος ήλιος παύει τη ζωή του θανάτου. Αυτό που θα ‘ρθει του άφησε ίχνη στη γλώσσα.                                                                          Στον Εδουάρδο Ουρτάδο Juan Gelman mi traducción  *en la foto figura el Centro Botín de Santander, arquitecto Renzo Piano

  Η ΑΞΙΩΣΗ   Η κουταμάρα της λύπης και τα ζώα της που αναμοχλεύουν παντού τριγύρω είναι πιο αληθινά από εμένα. Αυτές οι λέξεις είναι πιο αληθινές από εμένα. Είναι ύλη αντί για χρόνος, στα σωθικά τους υπάρχει λίθος κυλινδόμενος. Τα παιδιά των ανθρώπων πιστεύουν ότι μουσκεύοντάς τες στο κρασί θα τους φύγει συνείδηση, φωτιά. Υπάρχουν λέξεις που περιμένουν και δεν τις παίρνει κανείς. Έρημες εδώ, σε ανθοφόρα σιωπή. Χουάν Χέλμαν σε μετάφραση δική μου   

  Πολλές φορές η φύση μας επαναφέρει στο κέντρο μας. Γινόμαστε αυτοί που ήμασταν και επιδιώκουμε το κοινό καλό. Τα δέντρα είναι μαζί με τον άνθρωπο παράγοντες δύναμης. Ακολουθεί ένα ποίημα του Χουάν Χέλμαν που μου αρέσει επειδή, όπως και άλλα που αποπειράθηκα να μεταφράσω, εστιάζει στη μικρογραφία του καθημερινού ιδωμένη ως πράξη που στο χέρι μας είναι να αλλάξει. ΔΕΝΤΡΑ   Όποιος σκύβει να μαζέψει ένα χαρτί από το έδαφος βλέπει πως τα δέντρα μιλούν. Αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Να ρωτάς τι είπαν προτού τα καρατομήσουν δεν οδηγεί πουθενά. Τα δέντρα αγγίζουν το πρωί για να ‘ναι ευτυχισμένο κι αυτό είναι ένα πεπρωμένο και δεν οδηγεί πουθενά. Μία πλαγιά τούς βγάζει πουλιά την ημέρα, το απόγευμα δεν πλαγιάζει με τραγούδια. Το τραπέζι μου είναι μια σιωπή που δεν μπορεί να ανοίξει.     Χουάν Χέλμαν   Μετάφραση δική μου

  ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ    Αφ’ υψηλού κι απροειδοποίητα την πόλη την απολαμβάνεις μόνος μια στοργική Κυριακή. Και ποιος είσαι, λοιπόν; Η μνήμη βγάζει τον σκασμό κι η ομορφιά των δρόμων απαγορεύει στον πόνο να περάσει. Όλα είναι έξω, λέει. Αυτό που σου ‘λαχε είναι ένας δρόμος διακαής από λιμάνια και δεν θα φύγεις από αυτόν τον δρόμο ποτέ.     Χουάν Χέλμαν   Μετάφραση δική μου (foto: Barcelona, centro).

  * cuadro / πίνακας: Gustav Klimt, 1913  The Virgin National Gallery of Prague ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ   Η μικρή διαβάζει το αλφάβητο των δέντρων και γίνεται πελαγικό πτηνό. Πόση υπομονή πρέπει να ‘χει στις αίθουσες που της μαθαίνουν να μην υπάρχει. Το φυλαγμένο τρέμουλο στο λαιμό της είναι μουγκό. Επίσης, είναι κόσμος   που παρενοχλούν οι γνώστες. Έτσι μαθαίνει να καβαλά τέρατα με μάτια δόλια κι όταν επιστρέφει σε κείνη που ήταν βλέπει τον λαβωμένο χρόνο.   Χουάν Χέλμαν   Μετάφραση δική μου      

  ΠΕΡΑ ΜΕΡΗ   Ψυχομηχανική δεν σημαίνει να είσαι μέσα. Περπάτημα, αναπνοή, όραση, ακοή, κατά τα άλλα, δεν σημαίνει να είσαι έξω. Το μέσα έξω είναι ένα ύστερο τρέμουλο και έγκειται σε αυτό: σε ένα ξεμάκρεμα που παιχνιδίζει με λέξεις που νίκησαν τη φωτιά.   Juan Gelman (1930-2014) Δική μου μετάφραση   Σχόλιο για τον τίτλο του ποιήματος (πρωτότυπο: « lejan í as »):  Οι αποστάσεις – που θα μπορούσε να είναι μετάφραση στο “ distancias ” δεν με καλύπτουν ως έκφραση, ωστόσο δεν είμαι και απόλυτα σίγουρη για το περιφραστικό «πέρα μέρη». Κατέληξα, όμως, σε αυτό, καθώς το ξεμάκρεμα δεν έχει πληθυντικό εύηχο, ξεμακρέματα, και τα «πέρα μέρη» συνδηλώνουν ένα αφανή αλλά υπαρκτό τοπόσημο ως πυρήνα αιτίου και αιτιατού. Στην ουσία, δεν έχω αποφασίσει εξολοκλήρου εάν η απόδοση της χρονικής αναφοράς πληθυντικού αριθμού σε ανάλογο χωρικό σημείο αναφοράς, με το οποίο μοιράζεται το κοινό νόημα, είναι δόκιμη στην προκειμένη περίπτωση.  *cuadro de...

    ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ   Στο μισοέρημο κρεβάτι κείται το γαλάζιο σου άρωμα. Τα χέρια μου σκοντάφτουν στο κενό/ το πρόσωπό σου. Χουάν Χέλμαν (1930-2014) Δική μου μετάφραση και σχετικά με τη Γέφυρα Τέχνης: πίνακας: Josef  Šíma (1891-1971) Memory of the landscape I have never seen, 1936. National Gallery of Prague  

  TI   Τι ευχαριστεί τη σκοτεινή νύχτα; Μία λέξη. Τι εμψυχώνει τη σκοτεινή νύχτα; Μία λέξη. Ένα εύρος του κόσμου. Μία λέξη που ήπιε σκιές για να λάμψει φλεγόμενη. Λίγη αστερόσκονη αγγίζει τη γοητεία μίας λέξης όπου εμφωλεύει η χαρακιά. Juan Gelman (1930-2014), mi traducción sobre... el puente del arte entre poesía y pintura (y viaje...)  cuadro de la foto: NGP, Pinacoteca Nacional de Praga, Jan Zrzavý (1890-1977), Friends, 1923 - colección privada de Václav Butta