El poema "Lejanías" de Juan Gelman en griego

ΠΕΡΑ ΜΕΡΗ

Ψυχομηχανική δεν

σημαίνει να είσαι

μέσα. Περπάτημα, αναπνοή, όραση,

ακοή, κατά τα άλλα,

δεν σημαίνει να είσαι έξω.

Το μέσα έξω είναι ένα ύστερο τρέμουλο

και έγκειται σε αυτό:

σε ένα ξεμάκρεμα

που παιχνιδίζει

με λέξεις που νίκησαν τη φωτιά.

Juan Gelman (1930-2014)

Δική μου μετάφραση

Σχόλιο για τον τίτλο του ποιήματος (πρωτότυπο: «lejanías»):

Οι αποστάσεις – που θα μπορούσε να είναι μετάφραση στο “distancias” δεν με καλύπτουν ως έκφραση, ωστόσο δεν είμαι και απόλυτα σίγουρη για το περιφραστικό «πέρα μέρη». Κατέληξα, όμως, σε αυτό, καθώς το ξεμάκρεμα δεν έχει πληθυντικό εύηχο, ξεμακρέματα, και τα «πέρα μέρη» συνδηλώνουν ένα αφανή αλλά υπαρκτό τοπόσημο ως πυρήνα αιτίου και αιτιατού. Στην ουσία, δεν έχω αποφασίσει εξολοκλήρου εάν η απόδοση της χρονικής αναφοράς πληθυντικού αριθμού σε ανάλογο χωρικό σημείο αναφοράς, με το οποίο μοιράζεται το κοινό νόημα, είναι δόκιμη στην προκειμένη περίπτωση.

*cuadro de Frantisek Kaván,

The air of home, 1895

National Gallery of Prague

Comments

Ποιήματα στα ελληνικά του Miguel Ángel Curiel

Τυχαία βρήκα στο διαδίκτυο ποιήματα του Miguel Ángel Curiel, επικοινώνησα μαζί του και μου έστειλε το βιβλίο ψηφιακά. Διάλεξα και μετέφρασα λίγα στα οποία διαφαίνεται η υπαρξιακή του αναζήτηση και η αγάπη για τη φύση και... τον Επίκουρο; Αν έρθει τον Ιούνιο στην Ελλάδα, κάτι περισσότερο θα μάθουμε. Το κόκαλο μιας αστραπής, ένα κλουβί από σκιές και μια τσάντα φίσκα στη γαλάζια βροχή κουβαλά ο έρημος. Ζυγώνει προς το φως. Μιλώ μαζί του στα σκοτάδια. (Ερημιά) Μη διαβάζεις αυτές τις λέξεις, κοίτα τες σαν τον απόντα χρόνο, σαν τη σκιά των κλαδιών στο χιόνι, σχέδια με σχήματα του αέρα. Δεν θα σχεδίαζα έναν άνθρωπο, ο θάνατος είναι ένα στόμα και τα υπερβολικά φώτα εκεί μου αφαιρούν το φως σου. Το κυρτό ξύλο όπου ξεκουράζεται ένα πουλί είναι αυτό το σκίτσο. Αυτό το φύλλο πιο λευκό απ’ τα άλλα με το φόβο μήπως γεμίσει ονόματα. Ένα κλαδί δεν κρύβει τίποτα. Το ακολουθείς και πάντα σε βγάζει στον ουρανό. Κλαδιά και φύλλα κρύβουν μόνο κλαδιά και φύλλα....

Sin soledad no hay especie humana

Juan Gómez Bárcena Mapa de Soledades , Seix Barral, Barcelona 2024 Juan Gómez Bárcena escribió un ensayo sobre los mundos y las dimensiones de la soledad en relación con el tiempo. Y puede que el tiempo no cambia y se trata solo de nuestra percepción acerca de su impacto en nosotros, pero, por otro lado, la soledad sí que cambia adquiriendo las características de las condiciones en las que se experimenta. De hecho, aludiendo a su experiencia personal en Buenos Aires como punto de partida, el autor analiza los matices de las soledades y de ahí se nota su amor por las varias disciplinas asimiladas para que la narración sea estimulante y rica en ambos datos y pensamientos. A propósito de la narración estimulante, las convicciones culturales que Juan Gómez Bárcena nos ofrece y cambian de un país a otro, -como por ejemplo la convicción de los indios kaluli de Papua Nueva Guinea que los pájaros son los espíritus de sus muertos- nos ayudan a ver c...

BCN en CMN

Rita la librera de Rodés duerme en los brazos de la música y un sueño inlocalizable le mitifica la vida de los gatos Me da más que su ronroneo, al tiempo lo mide la serendipia Como gata callejera sigo mi rumbo por donde huele a marisco junto al Palacio del Mar rosado y más tarde entro en la Pedrera Dentro del mar agitado aunque de piedra me sorprende la época burguesa de Milá con la Poética de Aristóteles de 1926 y la cabecera de madera de dos alas Miro la mariposa eterna sin pestañear, ese presente es el sueño interminable De una librería a otra, de Central a la Impossible, de la editorial Anagrama a la casa de Beethoven me persigue la voz de mi potencia cerebral; hay que vivir más, dialogar más con el camino Somos energía y agua, fuego y aire; mi gatómetro es ese, siento o no siento En la luz de las tinieblas, contra las manecillas habrá vida, en el eco de la memoria después del viaje, tras subir un escalón más … ...

Ambulance on the way

Search This Blog